?امروز درست یک سال از آغاز اجرای توافقنامه ژنو در 30 دی‌ماه 1392 می‌گذرد. در حقیقت یک سال از تجربه‌ای بزرگ پیش روی ملت ایران و البته جهانیان گذشته است و انتظارها جهت برآورده شدن وعده‌ها به سر رسیده است. عبارات جالبی که در مرقومه تاریخی رئیس جمهور به رهبر انقلاب درست در روز انعقاد توافق ژنو آورده شده بود به صورتی شفاف از چیزی که وعده داده شده بود پرده بر می‌دارد:
«دستاوردهای قطعی این توافق اولیه، به رسمیت شناخته شدن حقوق هسته‌ای ایران و حراست از دستاوردهای هسته‌ای فرزندان این مرز و بوم بوده است و در کنار آن با توقف روند تحریم‌های ظالمانه، بخشی از فشارهای غیرقانونی در تحریم‌های یک‌جانبه برداشته و فروپاشی سازمان تحریم آغاز شده است».
توافقنامه ژنوفقط یک توافق معمول بین‌المللی نیست، بلکه نماد یک تفکر است. تفکری که معتقد است تجربه‌های تاریخی ملت ایران از قراردادهایی مانند دارسی و 1919 و اعطای امتیاز تنباکو و… اشتباه بوده است و می‌توان با غرب به توافقی برد – برد دست یافت و این غربیان نیستند که زیاده‌خواهی میکنند بلکه این ما هستیم که غرب را تحریک می‌کنیم و غرب تمدنی قابل اعتماد است که احترام و اعتماد متقابل را می‌فهمد و با امریکا – به عنوان کدخدای جهان غرب – می‌توان به تعاملی منصفانه رسید که طی آن ضمن منتفع شدن و بلکه پیروز شدن امریکا، حقوق ملت ایران نیز به نحوی عادلانه به رسمیت شناخته شود و با رسیدن به منافع روشن و عینی، پیروزی هم‌زمانی نیز نصیب کشورمان بشود. توافقنامه ژنو نماد تفکری است که به دشمنی غرب با ایران معتقد نیست بلکه آنرا یک رقیب اقتصادی، سیاسی و در بسیاری موارد یک شریک می داند؛ نماد نگاهی است که حداقل در عمل اعتقادی بهگرگ و میش بودن رابطه ایران و امریکا ندارد و معتقد است می شود با لبخند زدن سوء تفاهمات را حل کرد و باهم به تعامل رسید. توافق ژنو می‌گوید تنها راه ملت ایران این است که دست به تنش‌زدایی با امریکا بزند و پسری خوب در جامعه جهانی باشد تا به منافع خود برسد. توافق ژنو نماد تفکری است که معتقد است دشمنی با غرب تنها یک شعار توخالی مربوط به افراد بی‌سواد و تندرو و متوهم است که نمی‌دانند در سیاست خارجی صحبت از آرمان‌ها نیست، و در یک کلمه توافق ژنو نماد و مهمترین شعار امروز کسانی است که معتقدند هر توافقی با غرب بهتر از عدم توافق است.
توافق ژنو خصوصاً برای ملت ایران که بار انقلابی بزرگ و جهانی را برای براندازی ظلم و استکبار به دوش می‌کشد، بسیار حائز اهمیت است؛ چرا که این ملت با حفظ عزت خود سال‌های سال با بی‌اعتنایی به زیاده‌خواهی‌های امریکا حتی او را به حضور نپذیرفته بود، اما امروز نه تنها عده‌ای در مستکبر بودن امریکا تردید میکنند و سند این تردیدشان را توافقی که در دست دارند اعلام می‌دارند بلکه رسما با قدم زدن و پیاده روی های دو نفره مشغول برآوردن آرزوهای سی و چندساله شان می باشند.
??
اما امروز روز خاصی برای این تفکر است؛ چرا که یک سال از اجرایی شدن توافقی که آینه تمام قد میزان کارآمدی و ناکارآمدی آن است می‌گذرد. امروز یوم الحساب توافق ژنو است. روزی که همه ملت دوست دارند دولت‌شان بالاخره به تبلیغات و شعارها و هیاهو‌ها پایان دهد و به طور شفاف به آن‌ها بگوید که چه چیزی را واگذار کرده و در ازای آن چه چیزی به دست آورده است.
حال که دول غربی با استعانت از آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تمام آنچه از توافق ژنو –در راستای توقف برنامه هسته ای ایران- می خواستند را به صورت کامل به دست آورده اند و مقامات آمریکایی رسما اعلام میکنند تمام نگرانی ها از برنامه هسته ای ایران بر طرف شده است و گزارش آن را به طور دقیق و جزئی به جهانیان اعلام می‌دارند، در این سو دولت ما باید اعلام کند کدام نگرانی ملت بر طرف شده است و چه چیزی را به عنوان آورده و دستاورد روشن و مشخص مطابق با منافع ملی دارد که عرضه نماید؟ سؤال مهم اینجاست که آیا به طور کلی دولت محترم خود را موظف به در میان گذاشتن واقعیات اسفبار یک سال گذشته با مردم می‌داند؟ چرا دستگاه دیپلماسی و اقتصادی دولت حاضر نیست گزارشی روشن و مدون به ملت ایران از نتیجه ی اجرای یک سال توافق ژنو ارائه دهد؟ توافقی که قرار بود در 9 حوزه مختلف شامل نفت، خودروسازی، کشتیرانی و بیمه حمل و نقل، آزاد شدن دارایی‌های بلوکه شده، کمک‌های بشردوستانه، تجارت طلا و فلزات گران‌بها، پتروشیمی، صنایع هواپیمایی و عدم وضع تحریم‌های بیشتر، سازمان تحریم‌ها را سست کرده و نهایتاً به قول رئیس محترم جمهور آن را به فروپاشی برساند.تحریم ها بعد از توافق ژنو در هر یک از این حوزه‌هادقیقاً به چه سرنوشتی رسیده است؟ جای سوال است که چگونه بدون ارائه گزارش روشن و مشخص از فایده توافق ژنو برای کشور و در میان گذاشتن واقعیت برداشته نشدن تحریم‌ها، با وعده‌های رنگارنگ بر مسیر گذشته پافشاری می‌شود و در حالی که سرنوشت توافق پیشین را هنوز برای مردم‌مان روشن نکرده‌اند سخن از توافقی جدید می‌نمایند؟ چه حقیقتی واضح‌تر از این می‌تواند اوضاع ما را روشن کند که با گذشت یک سال از آن پیام تاریخی رئیس جمهور، باز گفته می‌شود که غنی‌سازی و نحوه برداشتن تحریم‌ها موضوعات اصلی مذاکرات هستند. این گزارش مهم باید ارائه شود تا در تجربه تاریخی ملت ایران بماند و فرار کردن از واقعیت چیزی را اصلاح نخواهد کرد.
در کفه داده‌های ما نیز موارد سنگینی قرار دارند. از توقف کامل روند پیشرفت هسته‌ای که قصد داشت ایران را به کشوری قدرتمند در این زمینه و صاحب ده‌ها هزار مگاوات برق هسته‌ای نماید تا اقدام نابجای صحبت تلفنی با رئیس جمهور امریکا حتی پیش از انعقاد هر گونه توافق یا قدم زدن و گرم گرفتن با وزیر خارجه‌شان درست در روزی که از اهانت به رسول الله(ص) پشتیبانی کرده بود و نیز لبخند و جلسات دو جانبه درست در حالی که خون مردم غزه را بی‌مهابا می‌ریختند، همگی در کفه داده‌های ماست. مسائلی که خیلی ارزشمند و قیمتی بوده‌اند و ایران را تبدیل به نمادی از پیشرفت بدون نیاز به امریکا در جهان کرده بودند.
واقعیت بسیار تلخ اینجاست که پس از این یک سال مردم هیچ تغییری در زندگی خود احساس نکردند و هر روز خبری از گوشه و کنار صنعت می‌رسد که تحریم‌ها تنها در حرف برداشته شد. اگر مسئولان در ادعای غیرجناحی بودن مذاکرات صادق هستند، از درست از آب درآمدن پیش‌بینی منتقدان روند وادادگی در دیپلماسی دولت نباید هراسید و از واقعیت فرار نباید کرد.
مطمئن باشید شجاعت شما در اعتراف به زیاده‌خواهی امریکا و لزوم ایستادگی در برابر زورگویی او و اتکای به درون در پیشگاه ملت پذیرفته خواهد شد و حتی برای حیات سیاسی‌تان هم این بهترین مسیر است، چرا که به هر حال امروز بیش از هر زمانی این توهم بزرگ که امریکا دست از خوی استکباری و خون‌خواری و زیاده‌خواهی خود برداشته است، رسوا شده است.?
